รอยยิ้มที่ไร้ขา สายชล มองรถบนถนนที่วิ่งขวักไขว่ด้วยแววตาที่แห้งแล้ง และรู้สึกเบื่อหน่ายกับวิถี ชีวิตที่จำเจ และจอแจอย่างที่สุด ใบหน้าที่เรียบเฉยแฝงไว้ด้วยความเบื่อหน่ายไม่มีรอยยิ้มให้กับใครในวันนี้ ความคิดในหัวพุ่งตรงไปยังโต๊ะทำงาน ทั้งที่ตัวยังยืนอยู่ในรถโดยสารสาธารณะ นี่กระมังที่เค้าว่าจิตเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มีความเร็วกว่าความเร็วแสงเสียอีก ความกังวล ความไม่พอใจในสิ่งแวดล้อมในที่ทำงาน สร้างภาพขึ้นในความรู้สึก และกัดกินความสุขที่แทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้วจนหมดเกลี้ยง ทำไมชีวิตมันจำเจอย่างนี้นะ ทำไมเราไม่สบายเหมือนคนนั้น ทำไมเราไม่สวยเหมือนคนนี้ ทำไมชีวิตมันแสนน่าเบื่อ ฯลฯ สายชลพร่ำบ่นความไม่พอใจต่างๆ ของชีวิตตนเองอยู่ในภวังค์ของไม่หยุดหย่อน ความเบื่อหน่ายก่อตัวคล้ายลูกบอลลูกกลมๆ สีตุ่น ไร้ความสดใส กระเด้งไปกระเด้งมาบนผนังของความคิด พร้อมกับเสียงสะท้อน “เบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อโว้ย” ดังขึ้นในหัว แต่ทันใดนั้น เสียงตะโกนใจในของสายชลก็เงียบลงฉับพลัน เมื่อสายตาของเธอไปกระทบกับ ร่างชองชายคนหนึ่งที่มีลำตัวเพียงครึ่งเดียวไร้ขา เขาพยายามใช้แขนทั้งสองข้างที่แข็งแรง ไถตัวที่อยู่บนแผ่นกระดานมีล้อเลื่อน เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาไปตามช่องของรถยนต์ที่จอดติดไฟแดงอยู่บนท้องถนน ภาพคนพิการที่พยายามช่วยเหลือตนเอง คงเป็นเพียงภาพคุ้นตาที่เคยได้เห็นมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจใจชลหยุดตะโกนโวยวายถึงความเบื่อไม่ใช่ภาพคนพิการที่กำลังช่วยเหลือตัวเอง แต่หากเป็น เสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ดูสะอาดและถูกรีดเรียบกลีบคมกริบ และใบหน้าขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยแป้งลายหวีเป็นรูปดาวกระจายบนแก้มทั้งสองข้าง เหมือนที่ชายหนุ่มทั้งหลายชอบทาไปอวดสาวในวันสงกรานต์ต่างหาก ใบหน้าของชายหนุ่มครึ่งตัวบนกระดานเลื่อนนั้น ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขทั้งดวงตาและริมฝีปาก ดวงตาของเขาไร้ความกังวลใดๆ และสะท้อนความสุขภายในได้อย่างเหลือเชื่อ
เพียงไม่กี่วินาทีที่สายชลเพ่งมองใบหน้าของชายหนุ่มบนกระดานเลื่อน สายชลก็รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความละอายใจอย่างที่สุด แล้วริมฝีปากของเธอเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นี่มันอะไรกันสายชล เธออายชายหนุ่มคนนี้ไหม ตัวเธอเองมีร่างกายที่ครบ 32 ประการ มีความรู้ที่รำเรียนมา มีงานทำที่มีเกียรติ และสามารถมีอนาคตที่ดีรออยู่ข้างหน้า มีความฝันที่จะสร้างชีวิตตนเองให้สวยงามได แต่ทำไมเธอถึงมีแต่ความรู้สึกทุกข์ ไม่พอใจในชีวิตที่เป็นอยู่ มีใบหน้าที่บึ้งตึง ไร้รอยยิ้มไร้ความสุขในยามนี้ ในขณะที่ชายหนุ่มคนนี้ เขามีเพียงร่างกายครึ่งเดียว ไม่มีขา แต่เขากลับมีรอยยิ้มที่แสนมีความสุข เขาพูดกับคนทุกคนที่เขาไถไม้กระดานเข้าไปขอความเมตตาขอเศษสตางค์จากเจ้าของรถยนต์ที่ติดไฟแดงแต่ละคน ได้บ้างไม่ได้บ้าง นั่นเป็นงานของเขา ซึ่งเป็นงานที่ไม่มีเกียรติ และถูกสายตา ท่าทางแสดงเหยียดหยามที่เขาเป็นขอทาน แต่เขาก็ยังทำมันด้วยความสุขใจ แต่งตัวที่มีครึ่งเดียวอย่างสะอาด สะอาด แน่นอนเขาย่อมไม่มีอนาคต มีความฝันที่งดงาม ได้เหมือนคนปกติทั่วไป แต่ทำไม!!!!???? เขามีความสุข และรอยยิ้มที่สดใสเช่นนี้ แล้วเราล่ะเรามีอะไรบ้าง? สายชลรู้สึกแย่กับความคิดของตัวเองอย่างที่สุด
สายชลใช้เวลาเดินทางไปถึงที่ทำงานร่วมสองชั่วโมง เธอทักทายเพื่อนร่วมงามด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่สดใส สายชลคนที่ไม่มีความสุข สีหน้าบึ้งตึง และไม่ชอบชีวิตของตนเอง ถูกทิ้งไว้บนรถประจำทางคันนั้นไปแล้ว ตลอดระยะเวลาของการเดินทาง ภาพใบหน้าที่ยิ้มแย้ม มีความสุขของชายหนุ่มครึ่งตัวบนไม้กระดานเลื่อน วนเวียนอยู่หัวของเธอ เกิดคำถามขึ้นมากมายในใจ ว่าเขามีความสุขในชีวิตได้อย่างไร? อะไร? ที่ทำให้เขายังคงดำเนินชีวิตได้อย่างสดใส เขาอยู่ไปเพื่ออะไรกัน? ซึ่งสายชลก็ยอมรับว่าเธอยังหาคำตอบในสิ่งที่ตัวเองสงสัยไม่ได้ แต่มันก็น่าแปลกที่หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนได้รับพลังบางอย่างจากชายหนุ่มบนกระดานเลื่อนโดยไม่รู้ตัว หัวใจเธอเริ่มเปิดรับความสุข เมื่อหัวใจยิ้ม ใบหน้าและริมฝีปากของเธอก็ยิ้มไปด้วย สายตาและความรู้สึกที่มองผู้คนบนรถ และรถยนต์นอกหน้าต่างเปลี่ยนไปจากครึ่งชม.ที่แล้วอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ความเคลื่อนไหวของสรรพสิ่งรอบตัวไม่ได้น่าเบื่อเช่นเดิม แต่มันกลับทำให้สายชลรู้สึกมีชีวิตชีวา นี่กระมังผลลัพธ์ที่มีผู้รู้เคยให้สติไว้ว่า
“ เมื่อใดที่รู้สึกแย่ให้มองคนที่แย่กว่าเรา”
“ถ้าเรารู้สึกแย่ไม่มีรองเท้าใส่ จงมองดูคนที่ไม่มีเท้า”
…มันได้ผลจริงๆ ขอเพียงเรา เปิดใจยอมรับมัน สายชลยิ้มให้กับตัวเองเมื่อคิดได้ เธอกล่าวขอบคุณชายหนุ่มบนไม้กระดานเลื่อนคนนั้นในใจหลายร้อยหลายพันครั้ง ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสของเขายังประทับอยู่ในความทรงจำของเธอชัดเจน และมันก็เป็นเช่นนั้นมาร่วม 30 ปี แล้ว สายชลไม่เคยลืมเขา ทุกครั้งที่ท้อแท้กับชีวิต ภาพรอยยิ้มของจะชัดเจนขึ้นในความรู้สึก และมันทำให้เธอยิ้มได้ แม้บางครั้งจะยิ้มทั้งน้ำตาก็ตาม นอกจากพลังใจของชายหนุ่มในความทรงจำของเธอแล้ว สายชลมักจะดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขท่ามกลางอุปสรรคของชีวิตด้วยการพยายามมองหาสิ่งดีๆใกล้ๆตัว ไม่ว่าจะเป็นดอกหญ้าที่แสนสวยงาม สัตว์เลี้ยงที่คอยให้ความรักกับเราอย่างซื่อสัตย์ในทุกๆวัน ตุ๊กตาตัวนุ่มตัวเก่าในห้องนอนที่กอดแล้วทำให้หลับสนิท หรือเสียงเพลงในสมัยเก่าๆ ในวัยเด็ก สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอสร้างความสุขของชีวิตได้ง่ายๆ ด้วยตัวเองจากข้างใจ โดยไม่ต้องไปขอกำลังใจจากใคร เพราะกำลังใจจากคนอื่นเป็นร้อยเป็นพันคน ก็ไม่มีพลังเท่ากับกำลังใจจากตัวเราเอง เมื่อใดที่เรามองหา hero ในชีวิตจงมองเข้าไปในใจของเราเอง เรานั่นแหละ hero และเมื่อใดที่ เราสร้างความสุขได้จากภายในจิตใจของเราได้เอง เราก็ไม่ต้องไปวิ่งหาความสุขอื่นๆจากภายนอกที่ต้องเสียเงินเสียทอง เช่น การซื้อรถหรูราคาแพง การซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับยี่ห้อดัง มาใช้ การกินหรูดูดี เพื่อให้เป็นที่ยอมรับของคนในสังคม มีคนนับหน้าถือตา เพราะความสุขเช่นนั้นมันไม่ถาวรจีรัง สู้มองหาสิ่งง่ายๆที่อยู่รอบตัวเราแล้วสร้างความสุขจากข้างในจะดีกว่า
เพราะทางเดินของชีวิตมนุษย์ ไม่ว่าจะยากดีมีจน หรือเกิดจากชาติตระกูลสูงส่ง หรือเป็นลูกแม่ค้าที่แสนจะธรรมดา ก็ไม่มีใครที่หนีความทุกข์ได้พ้น ทุกชีวิตย่อมมีทั้งทุกข์และสุขสลับกันอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเราต้องเรียนรู้มัน ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มีความสุข อย่าได้ประมาท หรือลิงโลดใจ เพราะไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข มันก็อยู่กับเราได้ไม่นาน ขอให้มันอยู่มันก็ไม่อยู่ สุขเมื่อใดให้เตรียมใจรับความทุกข์ที่จ่อคิวรออยู่ เราต้องฝึกตนเองให้มี “สติ” อยู่กับชีวิตตลอดเวลา ฝึกให้มีความคิดในแง่บวกในทุกๆเรื่อง แล้วเราจะมองเห็นความสุขของชีวิตที่แท้จริง และยิ้มได้ เฉกเช่น “รอยยิ้มที่ไร้ขา” ของชายหนุ่มบนกระดาษเลื่อนคนนั้น
อายุ 50 ปีของสายชลในปัจจุบันนี้ ผ่านสุขและทุกข์ ขาขึ้น -ขาลง มามากมาย
ในชีวิต บางครั้งสุขล้นปรี่ บางครั้งก็ทุกข์แทบน้ำตาจะเป็นสายเลือด แต่มันก็ผ่านมาได้ ด้วยพลังของรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใจของ ชายหนุ่มบนไม้กระดานเลื่อนเมื่อ 30 ปีที่แล้ว ชีวิตเรา “คิดได้ ถ้าได้คิด”
ขอบคุณสัจธรรมตัวเป็นๆ ที่มีชีวิต
ขอบคุณ “รอยยิ้มที่ไร้ขา” ขอบคุณ
